In de tuin van m’ n buurvrouw staat niet alleen de akelei te bloeien, nee ook hyacinten en lelietjes-van-dalen. Ik kreeg van beide een bosje. Alweer een geluksmomentje, want thuis gekomen gingen ze in een mooi blauw emaille koffiepotje, (gekregen van een andere buuf). Het geheel werd gefliepst, de foto’s bewerkt en op WP gezet.
Wat een opwindende dag gisteren (27 april). Hoezo? Koningsdag?! Welnee, allemaal duur betaalde poppenkast en voor mij de vraag: “wie bekijkt wie”! 😦 Nee, ik vond de allerlaatste eenzaamste Pinksterbloem van dit jaar. Daar stond ze verstopt in het gras, maar ik had haar in het vizier. Toen ik haar vast wilde leggen, bleek dat de autofocus van mijn lens (Tamron 70-300mm) het niet deed. Op zich niet zo erg, want met de vintage lenzen stel ik ook handmatig scherp. Doordat ik 2 verschillende camera’s gebruik (Canon en Nikon), raakte ik in de war en wist niet meer hoe ik de ISO van de Nikon moest verhogen, terwijl ik een snellere sluitingstijd nodig had. Hoe grijs kun je zijn? 🙂 Na tig pogingen lukte het om die ene Pinksterbloem redelijk te fliepsen.
Daar is ze dan de allerlaatste van het seizoen, de rest was in geen velden of wegen meer te bekennen.
Nee, ik ben niet naar de bollenvelden geweest, maar met wel met m’n rollade naar een grote vaas met tulpen gerold. 🙂 Dat gaat echt sneller, dan naar de Keukenhof rollen. Ik had mijn macrolens mee voor deze klus.
Ik begin met de onderkant, op de Keukenhof lukt dat niet. Win-winsituatie! 🙂
Elk jaar ga ik in het park kijken of ik kievitsbloemen kan vinden. Ze staan nooit op dezelfde plek, stiekem verspreiden zich, of zijn helemaal verdwenen. In tegenstelling tot vorig jaar waren er bijna geen witte exemplaren. En sommige waren ook al op hun retour.
En dat was met name deze witte, geen perfect plaatje, maar om mijn woorden kracht bij te zetten. 🙂